Yaşayan Bir Ölüden Mülahazalar

yaşayan bir ölüden kastım ben miyim yoksa bu eski blog mu?

yıllar sonra sinemaya gittim, özlemişim.

yıllar sonra bloga yazıyorum, çok çok özlemişim.

önce sinemadan başlamak gerekirse avatar: suyun yolu filmine gittik ev arkadaşımla. ilk filmle ilgili mavi insanların olduğunu hatırlıyordum sadece (üzerinden on küsur yıl geçince normal kabul ediyorum) ama buna rağmen ikinci filmde aradığım şeyi buldum: üç saatliğine dünyadan kopuş. Senaryonun hiçbir yerinde şaşırmamış ve çok etkilenmemiş olsam da bana o denizin altındaymış hissini yaşatması yetti (bknz. denize kıyısı olmayan şehirde yaşayan insan problemleri). bu filmin bir de on boyutlu gösterime girdiği yerler varmış, rüzgarı, suyu falan hissediyormuşsunuz, aklım sadece onda kaldı. on küsur (yazar burada ısrarla ilk filmin tarihine bakmadığı için tarihi yuvarlıyor) yıl sonra çeke çeke bunu mu çektiniz diye haklı bir sitemde de bulunulabilir ama canımı buna sıkamayacağım, yolo diyor ve önümüzdeki filmlere bakıyoruz.

blog mevzusu ise daha karışık. en son bu blogun kepenklerini kapatıp yeni bloga geçmiştim 2021'de. blog için planlarım, bir şeyleri yazmak için hevesim vardı. sonra ne olduysa (hayattan kopuş, vazgeçiş, yiten hevesler) geçen yıl bir zamanlar tutkuyla yaptığım her şeyden elimi eteğimi çekmiş oldum. özetlemek gerekirse çöp (buraya tanımlamak için başka bir üç harfli kelime daha çok uyardı da seviyemizi bozmayalım) gibi bir yıldı. 27 yılın en çöpten yılı olsa da bazı anlar vardı ki 2022'yi benim için yaşanılabilir kıldı.

2023 ve gelecek hala umut vaad etmese de elimi çook azıcık taşın altına koyayım dedim. öyle ya da böyle yaşanacak günlerimiz varsa bunu eser miktarda kendim için yeniden anlamlı ve keyif alır hale getirmek istiyorum. bloga dönüşüm de bunun için milat olsun istedim.

Bu yazı ayrıca blog konusunda ve diğer her konuda varlığıyla beni ayakta tutan kişiye gelsin, iyi ki varsın Seda, seda.png ya da benim telefonuma ilk kaydedişimle seda.wire<3