Senede Bir Gün

♫♪Beklerim yolunu aylar boyunca
Yeterki gel bana
Senede bir gün, senede bir gün
Senede bir gün, senede bir gün♫♪

Blogumla aramdaki ilişki buna evrildi: senede bir gün. Ama ben biliyorum ki ne kadar seyrek de gelsem artık buralara burası benim komfor alanım, kimsenin peki bundan bize ne demeyeceği, söylediklerimin ya da yazdıklarımın bir karşılık bulacağı, hiç yoksa kendim için geleceğe bıraktığım dijital bir kayıt.

Bu sefer de rotasız, plansız, ne yazmak istediğimden habersiz geliverdim. Sadece gelmek istedim. Hala hayatta olduğumun bir kaydı olsun istedim.

Bu sıralar hayat biraz telaşlı ama telaşın da tatlı olanıyla geçiyor. Dünya için küçük benim içinse büyük olan yeni bir evreye adım atmaya hazırlanıyorum. Benim için en büyük dönüm noktası atanıp orada bir hayat kurmaktı. Şimdi de bunu bir üst seviyeye çıkarıp kurduğum bu hayatı biriyle paylaşma kararı almış bulunmaktayım. Süreç şu an beni korkutuyor çünkü Türkiye şartlarında gereğinden fazla yorucu bir olaya dönüşüyor ama kalan ömrümü paylaşmak istediğim kişinin buna değer olduğunu düşünmek güç veriyor.

Bunun dışındaaaaa çok şükür 27 yaşımı da atlattım, 26'dan kalma dertleri tasaları atlattık gibi. Toparladık bazı şeyleri. Hayatı keşfetme hevesi yeniden uğradı. Bir şeylere merak salmaya tekrar başladım. İleriye umutlarım yeniden yeşerdi. Her şey çok güzel, kuşlar uçuyor falan değil tabi. Kötü günlerin illa ki olacağını maalesef kabullendim. Bazen bazı şeyler benim gücümün dışında oluyor ve tek yapabileceğim akışa bırakmak oluyor.

28'de denemek istediğim şeyler var. Mesela seramikle daha profesyonel anlamda haşır neşir olmak. Pandemi dönemi pişirmeden kuruyan seramik hamuruyla bir denemem olmuştu ancak ilerletmemiştim. Geçen hafta seramik atölyesinde kupa yapma imkanım oldu ve BAYILDIM. Bu sene bunu daha çok deneyimlemek istiyorum. Belki atölyeden ziyade kursuna gitmeyi deneyebilirim.

Uzun lafın kısası hayattayım canım blogum, ihmalkarlığımı affet.

İmza: buralara yeni gelmeyen, geri gelen biri.